Opis produktu:
MINIATURKA HISZPAŃSKI RAPIER O KOSZU DZWONOWYM XVI w
STAL TOLEDAŃSKA - wytwornY I poręcznY NOŻYK DO LISTÓW
WYOBRAŹ SOBIE JAK TA ładna REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.
WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.
WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.
Prezentowany model jest wierną repliką bazującą na wzorach historycznych. Replika nie jest naostrzona ani dostosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej.
Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI
Materiał:
wysokowęglowa stal toledańska (od czasów wieków średnich stal toledańska była uważana za najlepszy w Europie materiał do wyrobu idealnej broni białej)
DŁUGOŚĆ: 24-26CM
WAGA: 0,2 kg
(11)
PONIŻEJ KILKA interesującYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH:
"Rapier jest bronią białą o długiej, prostej i obusiecznej klindze, dłuższą od szabli. Jego początki sięgają wczesnego renesansu, kiedy to zrodziła się potrzeba broni noszonej "na co dzień" przez mieszczan. Był najpopularniejszą bronią Europy Zachodniej od XVI do XVII wieku. Natomiast w Polsce był użytkowany zwykle poprzez wojska autoramentu cudzoziemskiego (arkebuzerów, rajtarów, dragonów i muszkieterów).
Wbrew obiegowym opiniom jest on stosunkowo ciężką i powolną bronią (jego waga porównywalna jest do późnych mieczy jednoręcznych) – wymagał od posługującego się nim szermierza pokaźnej produktywności fizycznej. Mimo, że początkowo na równi służył do cięć i sztychów (pchnięć), w drodze ewolucji jego znaczenie jako broni siecznej zanikło.
Za rapier należy uznać każdą jednoręczną broń białą mająca podkrzyże (ricasso) wraz z wolnym do niego dostępem od strony kosza, całkowitą oślą podkowę (pas d'ane), a także głownię asygnowaną najczęściej do pchnięć.
Powyższa definicja jest oparta na kryterium funkcjonalności. Istnieje także inna, oparta na wyglądzie broni, podawana np. Przez Zdzisława Żygulskiego (powołuje się na Herberta Seitzem).
Historia
Wraz z końcem średniowiecza pojawiła się potrzeba wynalezienia broni codziennej, noszonej poprzez mieszczan, będącej częścią garderoby. Głównym powodem była "moda" na pojedynki, które przeważnie odbywały się na miejscu i bez wcześniejszego przygotowania. Kolejną sprawą była możliwość zadawania pchnięć, co pozwalało na staranne punktowanie słabych miejsc w opancerzeniu oraz walkę w niewielkich pomieszczeniach (choć problem mogło stanowić samo wyciągnięcie broni).
Na podstawie badań broni wiemy, iż głownia rapiera miała długość około metra (z reguły nieco więcej), a cała broń ważyła około 1,2 kg (waga ta wahała się od obszerniejszej na początku ery rapiera, do mniejszej u jej schyłku).
W czasach świetności rapiera (od około 1500 do 1680 roku) można wyznaczyć trzy podstawowe okresy. W pierwszym był on cięższy i technika walki równoważyła cięcia i zadawanie pchnięć. Była to zwykle pierwsza połowa XVI wieku.
Kolejnym okresem były czasy Capo Ferro (koniec XVI wieku). Walka rapierem polegała głównie na zadawaniu pchnięć, choć możliwość cięć pozostała. Broń stała się bardziej kunsztowna, zdobna – jest to okres z którego wywodzi się obecny wizerunek rapiera. Zmieniło się także podejście do szermierki – stanowiła wtedy bardziej komponent obronny, sposób na pozyskanie czasu, niżeli przygotowania do ataku.
Ostatni okres (lata 1650-1680) zwany jest przejściowym, ze względu na zmianę technik tempa szermierczego z pojedynczego na podwójne (z czasem szybsze riposty wymusiły zmniejszenie się broni, jednocześnie jeśli chodzi o wagę jak i długość – w efekcie powstały szpady).
Budowa
Rapier składa się z dwóch części – głowni i oprawy.
Na oprawę składają się kosz, rękojeść i głowica.
Głownia
Głownia rapiera to prosta i zaostrzona część broni służąca do zadawania i parowania ciosów. Ze względu na te dwie funkcje dzieli się ją na dwie części:
forte – znajdująca się bliżej rękojeści, bardziej masywna, przeznaczona do obrony i zbić
foible – cieńsza i delikatniejsza, służy do ataku
wyprodukowana jest z jednego fragmentu litego metalu. Akcentuje się na niej tang, czyli trzpień, przechodzący przez rękojeść, do którego przykręcona jest głowica.
wymiary głowni rapiera mieszczą się w zakresie: długość od 90 do 130 cm, szerokość u nasady od 4 (tylko w przypadkach, kiedy szeroka u nasady głownia raptownie zwęża się ku sztychowi) do 1,5 cm.
Przekrój głowni bywa romboidalny, soczewkowy, albo rzadziej płaski. Czasem występuje żebro, usztywniające głownię, prostopadłe do osi przekroju głowni.
skrupulatne wymiary i kształt głowni różnią się w zależności od rodzaju rapiera. Przeważnie spotyka się rapiery z głownią długości około metra, o przekroju soczewkowym albo romboidalnym.
Długie, liczące 110-130 cm, zaopatrzone z reguły w żebro rapiery włoskie, służyły najczęściej do pchnięć, a także do scramaccioni (prędkiego cięcia na twarz), zadawanego specjalnie ku temu ukształtowanym, liściasto powiększonym sztychem. Szczególnie nieraz głownia była ażurowa – w strudzinach znajdują się okna, które czynią głownię lżejszą, a ponadto przydają jej elegancji.
Dłuższe niżeli metr bywały na ogół tzw. Rapierów saksońskich, których klasyfikacja jako rapiery jest problematyczna – jako ciężka broń kawaleryjska bliższe są raczej koncerzom.
Oprawa
metaliczny kosz rapiera z lat ok. 1580-1600
rękojeść – z reguły drewniana, zwężająca się ku końcom. Czasem pokryta plecionką drucianą, karbowana, emaliowana lub obciągnięta skórą.
głowica – przykręcona do trzpienia, ma znaczenie konstrukcyjne (przez odkręcenie głowicy można rapier rozłożyć), oraz wyważa broń. Często zakończona niewielkim bolcem, posiadającym rozszerzyć obrażenia przy ciosie głowicą.
jelec – prostopadły do głowni i rękojeści pręt, czasem wygięty esowato. Ozdobiony, czasem ograniczony do jednego, dolnego ramienia.
kabłąk – broni dłoń trzymającą rękojeść. W niektórych rapierach nie występuje.
ośla podkowa (pas d'ane) – dwa wygięte pręty, obejmujące ricasso. Część ta ma za zadanie chronić przełożone poprzez jelce palce albo palec. Za nią rozpoczyna się głownia
podkrzyże (ricasso) – tępa i nie profilowana część głowni na której spoczywa palec wskazujący.
obłęki – ośla podkowa, jelce i kabłąk są przede wszystkim połączone trudnym systemem obłęków, mających za zadanie bronić dłoń. Czasem obłęki uzupełniane są o tarczki, lub wręcz zastępowane miseczką rapiera cup-hilt.
Typy koszy
Kosz "prosty" to najwcześniejsza forma kosza – składa się z jelca, oślej podkowy, jednego, ewentualnie dwóch poziomych obłęków, i (choć nie za każdym razem) kabłąka. W takie rękojeści nieraz oprawiano głownie mieczowe, albo pośrednie między głowniami rapierowymi a mieczowymi. Podobny rapier, z tymwyekwipowany w kabłąk, nosi przy pasie szuler na obrazie Caravaggia pt. Powołanie św. Mateusza
Kosz obłękowy to przeważnie spotykana forma, można powiedzieć – konwencjonalna. Jest to jeszcze klasa najszersza – obejmuje szereg typów rapierów, których kosze oprócz jelca, pas d'ane i kabłąka posiadają jeszcze szereg najróżniejszych obłęków. Nie istnieje polskie nazewnictwo rozróżniające poszczególne obłęki w sposób jednoznaczny, dlatego komfortowe jest wykorzystywanie słownictwa angielskiego w tym wypadku.
Wariacją rapiera obłękowego jest kosz z tarczkami (niem. Pappenheimer) – znowu, klasyfikacja tutaj nie jest ostra. Tarczki mogą przyjmować formę szczątkową, proszącą się o zaklasyfikowanie do rapierów obłękowych, mogą również być tak obfite, że rapier w zasadzie przypomina rapier dzwonowy. Standardowa jest perforacja tarczek – być może w celu zmniejszenia wagi lub (co bardziej prawdopodobne) ważniejsza jest tutaj funkcja dekoracyjna. Pappenheimery były najprawdopodobniej jedynymi rapierami użytkowanymi na wojnie. Często do takiego kosza doprawiano ciężkie głownie, pośrednie między głowniami rapiera a miecza, nie jest to jednak zasadą – czasem podobnie oprawiano głownie wręcz filigranowe, albo wyposażano lekkie rapiery obłękowe w znikome tarczki. Z pappenheimerem w ręku zginął pod Lützen król Gustaw Adolf.
Chronologicznie ostatnim typem kosza jest kosz dzwonowy. Taka forma rapiera została wprowadzona w Hiszpanii albo we Włoszech w pierwszej połowie XVII wieku. Najpowszechniejsza stała się w Hiszpanii, gdzie rapierów dzwonowych wykorzystywano nad wyraz długo, aż do początków XVIII wieku (podczas gdy wszędzie indziej rapier dawno już wyparty został poprzez szpadę). Nieco zdegenerowane formy rapiera dzwonowego przetrwały w Ameryce Łacińskiej aż do wieku XIX. Nieodłącznym towarzyszem rapiera dzwonowego jest lewak hiszpański. Jak żaden inny kosz, kosz dzwonowy ma formę raczej jednostajną i łatwą do wyróżnienia spomiędzy innych rapierów (aczkolwiek i tutaj występują sporadycznie formy przejściowe). Przede wszystkim łączony był z jednym typem głowni – długiej, najczęściej z żebrem, wyłącznie do pchnięcia. Występuje on w kilku wariacjach – z kabłąkiem, bez kabłąka, z kabłąkiem "wyciągniętym" z kosza, z jelcami, i szczególnie rzadko, bez jelców. Głowica, oprócz form powszechnie spotykanych w innych rapierach, przyjmuje czasem formę dla rapiera dzwonowego swoistą – spłaszczonej, grzybkowatej kuli"1.
1-Rapier [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2009-07-2 01:16Z [dostęp: 2009-08-25 05:43Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rapier&oldid=17625457